Vanochtend, net uit bed,
keek ik uit het raam,
zag het gras, wit van rijp,
de zon juist opgegaan.

Ik zag de ijsblauwe hemel
met bleekoranje wolken gevlekt.
De zon, nog winters zwak, zorgde
voor een schilderachtig effect.

Een lage witte mist hing boven
de uitgestrekte weide.
Ik zag de koppen van de schapen en
de bomen aan weerszijden.

Door de straat liep een jochie,
sjaal, wanten, dik, gevoerd jack,
een jaar of acht, met zijn slee
op weg naar een geschikte plek.

De buurman krabde het ijs
van de voorruit van zijn Audi.
Zijn adem kwam als wolkjes
hij keek niet heel erg happy.

Van achter ’t raam zag ik
het allemaal gebeuren.
Ik zag en ik keek en ik meende
een glimp van de lente bespeuren.