Toen ik deze etalage zag een paar dagen geleden, liep ik hem eerst voorbij. Maar toen dacht ik “huh, wat stond dáár nou?” en liep terug. En maakte er mijn foto van de dag van.

De tekst deed me denken aan een loterij. Aan advertenties die je toeschreeuwen: koop een lot en maak kans op een miljoen euro. Maar een loterij waarin je kans maakt op minder rugklachten? Zoiets als: Bezoek de wonderdokter en als je geluk hebt, nemen je rugklachten na behandeling af? Ervan uitgaande dat je rugklachten hebt?

Wat de winkel verkoopt kon ik, doordat de etalage was dichtgeplakt niet goed zien. Ik geloof dat het een schoenenwinkel was. En ik nam aan dat het ging om schoenen met een of ander geweldig voetbed of een nieuw, verbeterd soort zool. Dat het lopen op die schoenen een weldaad zou zijn voor je rug.

Of zoiets.

Onduidelijk dus. Voor mij althans. Communiceren blijkt lastig. Is dit nu goede reclame? Zou je de winkel binnenlopen omdat de boodschap je intrigeert? Of loop je de winkel juist voorbij omdat je niet snapt waar het over gaat?

Persoonlijk loop ik de winkel voorbij. Ik heb niet zo’n zin te raden naar de bedoelingen van de winkelier. Ik denk het goed is dat mensen wél zien wat je te verkopen hebt. Dat mensen begrijpen wat je wilt overbrengen. Dat je duidelijk bent en anderen niet laat raden. En dat je je koopwaar niet tentoonstelt in een dichtgeplakte etalage.

Wat mij betreft een mooie metafoor voor hoe we met elkaar omgaan. Verhul je wat je werkelijk denkt en wilt of zijn jouw bedoelingen en wensen open en duidelijk? Mij lijkt het geweldig als we minder zouden verhullen. Geen verwarring, maar eerlijk en duidelijk.