Ik spreek haar, een woensdagmorgen,
via de luisterlijn, waar ze
5 jaar terug lid is geworden
om eens per week een praatje te maken.

Ze praat vrij snel: “Zeg maar Cora”,
articuleert in perfect ABN,
Ze vertelt waar ze woont, vrijstaand,
een mooie wijk in Soesterberg.

Haar man, jaren terug dood gegaan,
was directeur bij een grote bank.
Een vriendin komt 1 x per maand,
met haar 2 kinderen geen contact.

Vertelt over haar interieur,
haar meubels van een zeer bekend merk.
Over haar bankstel, heel erg duur,
behandelt het elke week met vet.

De hulp heeft ze onlangs ontslagen
die raakte met stofzuigen steeds
de poten van de salontafel
nu poetst ze het huis zelf maar weer

Buren kijken niet om naar haar.
Waar zij woont is men niet zorgzaam.
Dat stoort: Rutte heeft toch gemaand
dat we moeten omzien naar elkaar?

Ik zit op mijn oude, rode bank,
20 jaar jong, voor mij nog goed,
laat het gesprek nog even duren,
voel dat ze met iemand praten moet.