De introverte jongen met zijn groot talent
heb ik al heel jong hartstochtelijk gezworen
te vliegen naar de verten van het firmament,
elke dag te stralen, keer op keer te scoren.

Zie mij op de hoogste tree, met goud behangen,
geklik van fotografen alom om me heen,
‘t volkslied klinkt, vervuld mijn jeugdige verlangen,
geslaagd, de prijs betaald, de eer voor mij alleen.

Waar alom mijn prestatie wordt geprezen,
komen pijn en twijfel spoken in mijn dromen:
zal mijn rug, mijn arm nog wel geheel genezen?
Wil toch door, laat me door lijf en niemand tomen.

Soms zie ik de vraag, stil in de kinderogen:
hoe lang nog, wanneer stop je nou en is het klaar?
Ik zwicht bijna, maar ben nog te veel bevlogen
de honger in mij blijft, blijft onverzadigbaar.

De geest nog sterk train ik schema’s, staal mijn spieren,
wilskracht taai, dikwijls is dat niet meer genoeg,
zie concurrenten “mijn” successen vieren,
een tandje bij, voor stoppen is het echt te vroeg.

“Het kan nog, zit erin”, zeg ik in ‘n interview,
naar buiten toe acht ik mij nog altijd in staat,
overschreeuw de fluisterstem, van binnen doodmoe,
kan het, nog één keer applaus of is het te laat?