Het journaal besteedde er gisteren meer dan een half uur aan. De Elfstedentocht komt er niet. De duizenden vrijwilligers die sneeuw hebben geveegd, de netten die over wakken werden gelegd om de eenden te weren, alle moeite kon er niet voor zorgen dat het ijs hard genoeg aangroeide om de 16000 al schaatsend langs de Friese Elf Steden te leiden.

De mannen in charge oogden stoer en waren zeker van hun zaak. Het kon niet, punt uit. Nee, we gaan de wedstrijdrijders en de toerrijders niet uit elkaar halen, dan zullen we nooit doen. Mart Smeets kon er niet over uit. Dat directe, dat pure, zo eerlijk die Friezen, práchtig.

Je kunt het wel heel graag willen, maar je kunt niet alles plannen. Het weer kun je niet dwingen. Dat weten de rayonhoofden, dat weet de voorzitter van de Vereniging de Friesche Elf Steden en dat weet de ijsmeester. Het is koud jazeker, maar 15 cm ijs, het minimum dat nodig is voor een veilige tocht, ligt er niet van de ene op de andere dag.

Het ging een week lang nergens anders over. De teleurstelling was groot gisteravond. En toch, je voelde het aankomen. Er was dinsdag nog een rayonhoofd door het ijs gezakt. Er waren plaatsen waar het ijs ondanks een nacht matige vorst, minder was geworden. Het kon niet, punt uit.

Is er nog een kans, wilden journalisten weten. Natuurlijk, er is altijd een kans. Misschien gaat het wel weer vriezen, wie zal het zeggen. Op oud ijs vriest het het best, wist de ijsmeester nog. Maar het lijkt hopen tegen beter weten in.

Mooi, kunnen we het weer over iets anders hebben.