Na twee maanden Drenthe stapte ik vrijdag mijn eigen huis weer binnen. Home sweet home. Hoewel Drenthe geweldig was, vond ik het heerlijk om weer thuis te zijn.

Alleen… nu even niet. De jaarlijkse voorjaarskermis stond voor de deur.

Het voordeel van een LAT-relatie is dat je weg kunt. En dat is wat ik deed, ik vertrok voor het weekend.

Vandaag ben ik écht thuis. En dat had ik nog even niet moeten doen. De kermis betekent lawaai. Voor oren én ogen. De muziek van Gerard Joling, Frans Bauer en De Toppers en bijbehorende knipperlichten, het is voor mijn gevoelige zintuigen allemaal wat teveel.

Maar wat pas erg is, is de dag en vooral ook de nacht ná de kermis.

Dan wordt er namelijk opgeruimd. Dat betekent: draaiende motoren, achteruit rijdende vrachtwagen (met bijbehorende piepjes), naar elkaar schreeuwende mannen, takelwagens, bladblazers en veegwagens. En dat betekent: lawaai, veel lawaai. De lucht van diesel maakt het feest compleet.

Vandaag begint de stille week. In de week voor Pasen herdenken christenen het lijden, sterven en de opstanding van Jezus. Ik ben niet christelijk, maar van mij mag de stille week beginnen. Vanaf nu?