Die staat goed vast. Zoiets moet de voormalige eigenaar van de (brom)fiets of scooter die hier ooit stond, gedacht hebben. Met maar liefst twee sloten was zijn of haar kostbare bezit beveiligd.

Helaas, iemand zag toch kans de sloten te forceren en nam de (brom)fiets mee. Wat zal de rechtmatige eigenaar gebaald hebben. Zal hij de volgende keer nóg steviger sloten kopen? Of een extra slot erbij?

Tijdens de wandeling waarbij ik deze foto maakte, zag ik ook een tuinstel achter een soort stevige prikkeldraadachtige ketting. En een tuinbankje met ketting vastgemaakt aan de voorgevel van het huis waar hij voor stond. Blijkbaar is dat nodig om ervoor te zorgen dat iemand anders onze spullen niet zomaar meeneemt.

Het schijnt dat we verlies slecht kunnen verdragen. Als we niet zoveel hebben kunnen we daar goed mee leven. Maar o wee, als we eerst wél veel hebben gehad. Dan voelen we de pijn van verlies tot in onze tenen.

Als ik op vakantie bent en in mijn rugzak moet dragen wat ik meeneem, merk ik pas hoe weinig ik écht nodig heb. In het dagelijks leven probeer ik me dat te herinneren. Als ik koop vraag ik me af of ik het nodig heb.

Zo heb ik geen iPad en geen iPhone. Wel een gewone mobiele telefoon. Ik zou bijna zeggen “natuurlijk”. Toch gek, tien jaar geleden had ik die ook niet nodig. Nu blijkbaar wel?

Wat we nodig hebben, het schuift op. Ik doe mijn best niet al te veel mee op te schuiven. Toch lukt dat niet altijd. Gelukkig helpen mijn vakanties me er aan herinneren met hoe weinig spullen ik toe kan.