Vroeger stond er een bordje “hondenuitlaatplaats”. Nu staat er “hier is mijn plekje”. En hangt er een spandoek “mijn baasje ruimt op”.

Ik heb een keer een presentatie meegemaakt waar de spreker vertelde over de pogingen van de gemeente Utrecht en de NS om de fietsenoverlast bij het station te beperken.

Hij liet de bordjes zien die in de loop van de tijd waren opgehangen om de eigenaren van de fietsen te bewegen hun rijwiel elders te parkeren.

De bordjes waren soms vriendelijk (“wij parkeren onze fiets netjes in de stalling”), soms dreigend (“uw fiets wordt weggesleept”), soms ook neutraal (“verboden uw fiets hier te parkeren”). Er was flink over vergaderd, zoveel was wel duidelijk.

Steeds weer ook de foto’s erbij van de enorme hoeveelheid fietsen. Die foto’s waren, welk bordje er ook hing, steeds hetzelfde. De fietseigenaren trokken zich niets aan van de bordjes. Alle werkgroepen, alle vergaderingen ten spijt.

Daar doet dit me aan denken.

Aan de honden ligt het niet. Die poepen, dat zit nu eenmaal in hun natuur. Ik vrees dat teksten als deze vooral aanslaan bij hondenbezitters die toch al braaf met een schepje lopen.

En ik vraag me af: als honden konden praten, zouden ze dan werkelijk zeggen “mijn baasje ruimt op?”