Vannacht had het gesneeuwd en gevroren.
Ik keek uit het raam, over het land lag een witte waas,
een dunne laag isolatie, ik kon de stilte bijna horen.
Nu, een uur later, dooit het al weer weg helaas.

En ik dacht terug aan mijn jeugd, aan dat schooljaar
dat de sneeuw meters dik was gevallen.
De bus reed niet meer, de school onbereikbaar,
wél sneeuwbalgevechten en zo veel lol met z’n allen.

Deze week was er een uitzonderlijke weersituatie:
extreme kou op de Noordpool en die kon hierheen komen.
Even voelde ik die hoopvolle vibratie,
begon van schaatsen en sneeuwpoppen te dromen.

Het Beast from the East is afgebogen
en de hoop op een strenge winter weer vervlogen.
En het schoot door me heen, daarnet, heel even:
gaan we zo’n strenge winter ooit nog beleven?