Voor deze foto hoefde ik mijn huis niet uit. Ik maakte hem gisteren uit het raam.

Pas geleden werd er een groot blauw vierkant geschilderd op het plein van de school. Ik had toen al zo’n vermoeden dat dat vierkant bedoeld was om de voetballende jongetjes (en een enkel meisje) in toom te houden.

Dat klopte. En het werkt ook nog. De voetballende kinderen blijven keurig binnen de lijntjes van het hen toegewezen vierkant. Mooi, want blijkbaar vinden we het heel zielig voor de andere, lief spelende kindertjes als ze worden gestoord door ruige voetballertjes.

Toch geeft het te denken vind ik. Heel jong al leren we zo de kinderen dat ze binnen de lijntjes moeten blijven. Is dat de beste les die we ze mee kunnen geven? Is het niet zo dat spannende nieuwe ideeën komen van mensen die juist búiten de lijntjes denken?

Voor kinderen is “out of the box” denken niet moeilijk. Voor hen zijn veel dingen helemaal niet zo vanzelfsprekend. Ze vragen zich af waarom het is zoals het is en nemen niet zomaar het eerste de beste antwoord voor waar aan.

Daar word je soms gek van. Bij het zoveelste waarom hoor je de getergde ouders zeggen “daarom, omdat ik het zeg”. Je kind leert vlot dat het stellen van vragen niet wordt gewaardeerd. Later leert het inmiddels volwassen geworden kind dat niet maar zo weer aan.

Als je er bij stilstaat, is dat doodzonde. Vernieuwing komt van vragen stellen. Van niet alles zomaar voor waar aannemen. Hoe zou Apple iTunes hebben kunnen bedenken als ze geen vragen hadden gesteld bij de muziekindustrie? Hoe zou Edison de gloeilamp hebben kunnen uitvinden als hij zich erbij neer had gelegd dat licht wordt gemaakt met gas of vuur?

Daarom moeten we volgens mij kinderen het stellen van vragen niet afleren. Sterker nog, het zou geweldig als wij volwassenen leerden kijken en vragen als onze kinderen. Laten we kijken wat voor moois er buiten de lijnen te vinden is!