Als meisje was echt om de haverklap,
gemiste bal bij volleybal, een tien,
te groen voor het begrijpen van een grap,
mijn schaamte zonneklaar te zien.

Mijn jeans, net niet, een beurt misschien,
ik zette mij voorbaat schrap,
want kleurde rood conform een vast stramien,
heel ergerlijk die eigenschap.

Men vond het lief, ikzelf een ongewenst talent,
ik droomde mij een ongekleurd bestaan
waarin ik ongezien mijn gang kon gaan.

Nu, ouder, wijzer, lang voorbij adolescent,
ben ik en plein public juist in mijn element,
met spotlights on en liefst…
vooraan.