Het was feest, de elektrische luidinstallatie werd in gebruik genomen. In de bomen rond de klokkentoren, een klein eindje buiten het dorp, hingen rood-wit-blauwe slingers en de dorpsvlag wapperde aan de hoge vlaggenmast. Om 15 uur zou de burgemeester een toespraak houden. Het hele dorp was uitgenodigd en natuurlijk ging ik er, samen met mijn moeder naartoe. ‘Hoe zou het voor Hanna zijn’, vroeg ik haar toen we er naartoe fietsten, ‘hoe zou ze het vinden dat ze nu niet meer nodig is?’

Hij voelde zich alleen, de dichter. Hij kon er niet aan wennen dat ze er niet meer was,  Vera, zijn vrouw, zijn beste vriendin, met wie hij meer dan 46 jaar zijn leven had gedeeld. Ook al was het al 3 jaar geleden dat ze overleed, hij miste haar nog elke dag. Kon haar aanwezigheid in huis nog altijd voelen. Soms verbeelde hij zich dat hij haar hoorde zingen. Dat deed ze graag, dan zong ze een Frans chanson onder de afwas. Nu was het stil in huis, veel te stil.

Op een ochtend vonden ze Frank. Zonder hoofd. Zijn zwart met grijze borst was helemaal bedekt met bloed en zijn hoofd was nergens te zien. Hoe kon dit gebeurd zijn? Ze hadden hem gisteravond, zoals altijd, samen met Stein in het hok gedaan. Vlakbij het hek zag Jürgen een gat in de grond. Zou het een marter zijn geweest?

Ik wist natuurlijk dat ik er weer een broertje of zusje bij zou krijgen. Mijn moeder was de afgelopen tijd steeds dikker geworden. Het zou niet lang meer duren, dat had ik ook begrepen.