Deze villanelle schreef ik voor de 50e verjaardag van mijn schoonzus. We vierden haar feestje, drie keer uitgesteld door corona, met een workshop “Geluk” ruim 10 maanden na haar verjaardag.

Het lijkt me best wel heel erg raar
als hij er straks niet langer is,
nooit meer de geur van zijn sigaar:
‘k weet zeker dat ik hem erg mis.

Als hij heel erg zijn best zou doen,
had vaderlief hem ooit gezegd,
dan zou een post met heel veel poen
voor hem, zijn zoon, zijn weggelegd.

Ach, ach, hoe zwaar is mijn gemoed,
nu lijf en brein niet meer zo goed,
ik vraag me af wat mij nog leven doet

We gaan dit jaar, verleid door Cor en Don
vakantie vieren in de Noordzeezon:
een sjiek resort met 5 sterren gerief,
buffet en bus naar strand zijn inclusief.

In mijn slaapzak luister ‘k met gesloten ogen
naar de regen, zie een natte plek
waar buitentent de binnentent beroert.

De vraag die mij al tijden kwelt:
ik heb een armband, mij ter hand gesteld,
’n familiestuk, goud, van wel waarde,
wat nu na mijn dood, nu ik nooit kinderen baarde?

I

In de hemel over 100 jaar,
hebben mijn opa en ik afgesproken,
gaan we sjoelen met elkaar.

Ik vind geluk tussen
potten en pannen, mijn
broccolisoep doorgaans
best goed gelukt.

Dat een appelflap ook vliegen kan,
daar leek me in ’t geheel geen sprake van,
maar in de V&D met zus Marian
bewees ik ’t voor de ogen van tenminste 100 man.