Deze week had ik last van een motivatiedip. Het is nu 23 dagen geleden dat project 100-100-100 begon. Het gaat best goed, dat wil zeggen ik leer steeds beter hoe je afval kunt scheiden en restafafval kunt voorkomen. Maar verder?

Toen ik hieraan begon had ik verwachtingen. Over een community van mede-afvalminderaars. En dat we elkaar zouden helpen om minder of zelfs geen restafval te produceren.

Tot zover de theorie.

In de praktijk zijn er 2 groepen. Groep 1 die wordt ondersteund door experts die hen helpen het ideaal van een restafvalvrij huishouden te bereiken. In de media is vooral aandacht voor deze groep, ook de wethouder en een aantal journalisten zitten erin. En dan heb je groep 2. Groep 2 moet het zelf doen met hulp van anderen in dezelfde groep.

Ik zit in groep 2. We hebben een website waar we tips kunnen uitwisselen en ervaringen kunnen delen. Of er iemand op je bericht reageert, kun je niet goed zien. Je krijgt er geen bericht van en er zit weinig anders op dan alle berichten door te bladeren. Reageren op een bericht van iemand anders, zeker als het iets langer is geleden en daardoor naar beneden is gezakt, heeft daardoor niet zoveel zin.

Je moet zelf naar de website gaan, er is zelden een berichtje waarin naar de website wordt verwezen. Van een community is daardoor geen sprake. En ik merk dat de sleet erop komt. Natuurlijk, ik weeg mijn afval wel (deze week 1,2 kg) en dat vul ik netjes in.

Maar verder? Mwah, ik ben dus gewoon jaloers op de mensen in groep 1.

Natuurlijk, een motivatiedip voor het project betekent nog niet een motivatiedip voor het voornemen mijn hoeveelheid restafval terug te brengen. Dat gaat gewoon door.

En dan valt er ineens een mailtje van Rova in mijn malbox. Mijn tip over koelkast-koken is uitgekozen als een van de beste tips en ik heb een tas van Susan Bijl gewonnen.

Kunnen ze gedachtenlezen of zo? Helpt het? Ik weet het nog niet, we gaan het volgende week zien!