Afgelopen zondag maakte ik een wandeling in de omgeving van Dalfsen. Vlakbij het station maakte ik deze foto.

Het is fantastisch wandelen rond Dalfsen. Je loopt door prachtig coulissenlandschap, langs oude boerderij en landgoederen. Om het de wandelaar gemakkelijk te maken, is er een flink aantal routes uitgezet. Zo is er het Maarten-van-Rossumpad, een lange-afstands-wandelpad. Er loopt een NS-wandeling. En dan zijn er nog allerlei kortere routes.

De pijltjes op de paal getuigen van de hoeveelheid routes die je kunt volgen. Van kort tot lang, voor ieder wat wils. Dat er goed gebruik gemaakt wordt van al die uitgezette routes bleek zondag wel, het was flink druk, het leek wel alsof half Nederland erop uit was getrokken.

Zelf vind ik het ook wel gemakkelijk die paaltjes. Of een route die duidelijk beschreven is in een boekje. Je weet van tevoren hoe ver het is, wanneer je aan de warme chocolademelk kunt. Je weet wat je gaat tegenkomen onderweg, dat staat ook in de boekjes. Om te verdwalen moet je echt je best doen.

Toch vind ik het soms wel jammer dat de wandelingen zo zijn voorgekauwd. Hoe zou dat vroeger zijn geweest? Toen mensen nog niet die kaarten hadden waarover wij kunnen beschikken? Toen er nog geen pijltjes op de palen stonden? Er geen boekje waren met wandelroutes? Spannender was het zeker, er was nog wat te ontdekken.

Ik vind verdwalen, als het me per ongeluk op vakantie toch een keer overkomt, helemaal niet zo leuk. Maar ik realiseer me ook dat ik op deze manier nooit meer onbetreden paden betreedt. En ergens denk ik dat dat toch jammer is.