Ik dacht altijd dat oud worden zoiets was als:
vleeskleurige panties in gemakkelijke schoenen,
terlenka japon en op de mosgroene bank
met bril op de neus en een dik, saai boek.

Terwijl ik druk was ging de tijd voorbij,
zag ik studenten die ineens zo jong leken,
kwam er iemand die “u” tegen mij zei,
kon ik een etiket niet meer lezen.

Zag ik rimpels en wallen onder mijn ogen
als ik bij onflatteus licht in de spiegel keek,
kreeg een pot groente niet meer open,
plots pijn in mijn knie, die duurde een week

Een pluk grijze haren en mijn schouder deed zeer.
De fysio hielp, maar wat overbleef was
dat mijn lijf niet alles meer automatisch deed,
die vanzelfsprekendheid was eraf.

En een verkoopster zei over de jurk die ik paste:
“dat draag je op een skinny jeans momenteel,
dan weet u dat ook weer” en ze bezag me
zoals ik ooit naar mijn eigen “oude” tantes keek

Ik kan nog steeds genieten en uitgaan,
maar niet tot 4 uur en met spierpijn als resultaat.
Wel trek ik me veel minder van anderen aan,
voel ik me niet zoals vroeger snel beschaamd.  

Het lijkt vast ook gezapig als ik wandel
met thermoskan, stevige stappers en outdoorjas,
maar het gekke is, ik wil niet terug naar 20,
ouder worden is lang niet zo erg als ik dacht.