Je hebt van die dagen,  
dan spring je uit je bed:
er kan van alles gebeuren.

Zijn pootjes rap, een spitse snuit,
af en toe snuift hij nogal luid.
Na de winter zijn bed weer uit,
scharrelt hij nu door onze tuin.

Honderdduizend jaar geleden
kwam op aarde de eerste mens,
bouwde schepen, auto’s, steden,
maakte de wereld naar zijn wens.

Zware, zwarte wolken brengen
harde hagel die kil stuitert,
op wit wordende ondergrond,
ijzig slaat tegen de ruiten.

Eerlijke wetten, politiek zonder spel,
je mening was vrij, hoefde niet anoniem.
Luisteren was logisch, net als respect,
jong, oud, voorkeur of kleur, elk werd gezien.

Groen, met geel-witte accenten
op deze eerste warme dag:
paardenbloem, speenkruid, narcissen
en madeliefjes in het gras.

Ik houd van boontjes, sla en aardbei,
zonder gif, vers, liefst uit eigen tuin.  
Nou lijkt zo’n moestuin een flink karwei
maar ik houd hem zo onder de duim:

Op deze plek geboren en gebleven,
een kleurrijk, eigenzinnig domein,
met een tuin, natuurlijk en vol leven,
waar distel en hommel welkom zijn.