Een stick, in de struiken,
Clearblue, twee streepjes, lichtblauw
Wie ben je, waarom hier en
hoe is het met jou?

Op de bank, ogen dicht,
luister ik naar het weerbericht.
Het vriest, we mogen hopen:
misschien, heel misschien
kan binnenkort de ijsbaan open.­

Ik denk terug aan het verleden,
meer dan 50 jaar geleden…

De zon, net opgegaan,
presenteert de nieuwe dag.
De regen valt al de hele nacht,
maakt plassen op de straat
en tikt tegen het raam.

Ik zie
bordjes “sale”, “te huur”, “koop lokaal”,
“lezen helpt”, “lockdown, rise up”,
en  “open voor afhaal”.

Mijn haar is een drama,
uit model en veel te lang,
nu door corona
‘k niet meer naar de kapper kan.

Over een hond en haar baasje

Een bloeding werd haar baasje
op een haar na fataal.
De dokter kwam, de ambulance
bracht hem naar ’t hospitaal.

Vanochtend, net uit bed,
keek ik uit het raam,
zag het gras, wit van rijp,
de zon juist opgegaan.

Waar mensen zeggen “de avondklok
lijkt op de sperrzeit”
en de politicus die grapt over
joden vergassen tegelijkertijd
veel stemmen trekt.

Op een winterse dag
waait Christoph door het land,
zoals voorspeld en verwacht.

Hij klopt op mijn voordeur,
laat de brievenbus klepperen,
heeft geen zonnig humeur.

In onze tuin
is hij heer en meester,
kent elke pluim,
alle paadjes
en ied’re heester.