Ik zie mezelf niet als een echt stadsmens. Dat wil zeggen, tot voor kort niet. Nu ik hier zo een tijdje op het platteland ben, wordt dat anders. Waar ik op zaterdag het liefst lekker op de bank zit met een boek of een lange wandeling maak, zie ik hier zo ongeveer iedereen ijverig de paardenstal uitmesten, lopen met kruiwagens of op een andere manier bezig zijn in en rond huis en erf.

Het lijkt wel of iedereen hier handig is en alle klussen (en dat zijn er veel!) zelf doet. Een goed boek lezen of een avond naar de film, daar lijkt maar weinig tijd voor. Een goed filmhuis in de buurt hebben we dan ook nog niet gevonden. Daarvoor moet je naar de stad.

Wat ook maakt dat ik me hier veel meer een stadsmens voel dan thuis is de humor. Onderweg lopend of op de fiets verbaas ik me over rare bordjes als deze. Prachtige plattelandshumor.

Er woont hier veel “import”. Aangetrokken door de prachtige omgeving, de ruimte en de rust en waarschijnlijk ook door het feit dat je hier een enorm vrijstaand huis kunt kopen voor een fractie van de prijs elders in het land. Soms vraag ik me af of ik dat ook zou willen. Ooit. Later.

Ik weet het niet. Nogmaals, ik vind het hier prachtig. Maar het even de stad in lopen voor een goede film, dat gaat hier niet. Hier moet dat met de auto en dat doe je toch net iets minder snel.

Iedereen is hier ontzettend aardig, import en eigen lijken hier prima samen te leven. Toch is het verschil overduidelijk. Bij import geen maffe bordjes op het hek en een stuk minder gesjouw met kruiwagens, maar genieten van het uitzicht en wandelen met de hond.

Megastallen en windmolenparken rukken ook hier op. Om je heen hoor je dat mensen zich daar best zorgen over maken. Of ze dit ook met plattelandshumor kunnen opvangen?