Op de Rozentunnel tussen Westenholte en Stadshagen, aan de rand van Zwolle, staat een tekst. Echo op doorreis. Woorden van voormalige stadsdichter Paul Gellings.

Fiets je door de tunnel, dan krijg je ineens de neiging hard je naam te roepen om hem daarna van alle kanten opnieuw te horen. Of hallo, zodat het net lijkt alsof de tunnel terug groet.

Als kind deed je dat. Je weet niet meer wanneer je ermee gestopt bent, maar je hebt het allang niet meer gedaan.

De drie woorden maken dat je ineens weer een beetje kind bent. Dat je de echo van je eigen woorden wilt horen. Heel even. Met een glimlach fiets je verder.

Drie simpele woorden die je even kind laten zijn, je vrolijk maken en een glimlach op je gezicht toveren.

Pure poëzie.