Gisteravond zat ik voor de tv te genieten van het WK Sprint en zag Stefan Groothuis wereldkampioen worden. Door het raam zag ik dat het zachtjes begon te sneeuwen. Na een tijdje was de wereld wit. Ik dacht aan mijn buren, net terug uit Fujairah waar het altijd warm is. Zij vinden dat heerlijk en vinden hun timing van terugkomst vast niet geweldig.

Altijd warm. Het lijkt me zooooo saai. Ik vind het geweldig dat het koud wordt. Dat de wereld een beetje stiller lijkt zo vlak na het vallen van de eerste sneeuw. Die eerste sneeuw, dat isolatielaagje, erdoor heen lopen en je voetstappen als eerste in de sneeuw achterlaten, prachtig!

Ik vind het mooi om me helemaal in te pakken. Dikke jas aan, sjaal om, stevige schoenen, handschoenen aan, muts op. En dat moet dan ook weer niet te lang duren. Eigenlijk houd ik niet zozeer van de winter, maar van de seizoenen. Ik vind het ook geweldig om me weer af te pellen als de lente begint en in de zomer met blote benen en een rok door de stad te lopen.En tegen de herfst ben ik de zomer wel zat, dan heb ik zin in een flinke storm. En regen, van mij mag het.

Het is de afwisseling die het zo mooi maakt. Zouden de seizoenen er niet zijn, dan zou Martin Bril nooit geschreven hebben over rokjesdag. Rokjes zouden dan immers een alledaags verschijnsel zijn.

Daarom, wat mij betreft: welkom winter! Laat de kou en de sneeuw maar komen.