Het schoolplein voor de deur blijft een bron van vermaak. Wat de kinderen bezighoudt, je hoort het luid en duidelijk.

Het nieuwste is de slogan “Wie wil er actie? Wij willen actie!” met passie geschreeuwd door de jongetjes tijdens het spelen.

Een slogan die ze ongetwijfeld op tv hebben gehoord. Ontevreden schoonmakers, stakende docenten en buurtbewoners die verkeersdrempels willen in hun straat, actie willen ze.

Wij willen actie, want we verdienen te weinig, krijgen geen respect of hebben last van langsrazende auto’s. En iemand anders, meestal de overheid, moet dat maar oplossen. De kinderen krijgen het blijkbaar met de paplepel al ingegoten.

Waarom ze actie willen? Geen idee, maar dát ze actie willen dat weten ze wel. Iedereen wil het, dus zij ook. Dat je soms zelf voor actie moet zorgen, dat dat ook op een constructievere manier kan dan door staken en slogans te roepen, dat hebben ze nog niet geleerd. Hopelijk komt dat nog.